موفقیت‌های قبلی تکواندو بماند برای بعد!

به گزارش خبرنگار خبرگزاری صداوسیما، کارشناسان ورزش می‌گویند؛ این روز‌ها تکواندو از خودی‌ها بیشتر می‌خورد تا غریبه؛ آنها که هنوز شاکی هستند و اجازه تنفس به بقیه نمی‌دهند. غائله حواشی تکواندو، یک مقصر گمشده هم دارد؛ کسی که شاید متهم ردیف اول نباشد، اما قطعا رد پای او در این بحران قابل رویت است.

المپیک جای قدرت نمایی است و ورزشکار و مربی آنچه کاشته اند را باید در این میدان درو کنند. اما یادمان نرفته است که تکواندوی مردان، قدرت سوم ورزش ایران در بازی‌های المپیک، چطور در ریو ۲۰۱۶ حسرت به دل ماند و نتوانست داشته هایش را به نمایش بگذارد. تا قبل از المپیک ریو تکواندو هر چه می‌خواست را نصیب خود کرد و تکواندوکاران در رتبه اول رنکینگ جهان جا خشک کرده بودند، اما در المپیک آنچه نباید میشد، اتفاق افتاد و تکواندو با همه افتخاراتش سقوط آزاد کرد. اگر تک مدال کیمیا علیزاده نبود، شاید این رشته نمی‌توانست به این زودی‌ها کمر راست کند.
بعد از ریو هم با بدترین نتایج در جام جهانی باکو سرازیری سقوط را با سرعت بیشتری پیمود. وقت شوک به تکواندو رسیده بود؛ اول رییس سازمان تیم‌های ملی و بعد هم سرمربی استعفای خود را اعلام کردند و اتفاقا با هر دو استعفا موافقت شد. تکواندو تا مدت‌ها چوب همان حواشی و ناکامی‌های ریو را خورد. حریفان دست تکواندوی ایران را خوانده بودند و یکی یکی از رقبا عقب افتادیم. در ۲ سال گذشته، ۲ سرمربی هدایت تیم ملی را برعهده گرفتند، اما هر یک با جبهه تند سرمربی سابق تیم ملی روبرو شدند. هیچکس منکر افتخارات گذشته تیم ملی با سرمربیان موفقش نبوده و همه آن‌ها در تاریخ ورزش به ثبت رسیده است.
در اینکه تکواندو بعد از المپیک هرگز نتوانست افتخارات قبلی را تکرار و نتیجه قابل توجهی کسب کند، شکی نیست، اما اینکه با هر نتیجه نگرفتن به دنبال تریبونی برای به رخ کشاندن آن افتخارات و تضعیف تیم جدید باشند، به دور از انصاف است. یادآوری موفقیت‌های شیرین گذشته بد نیست، اما بهتر است در زمانی مناسب گفته شود تا تیم جدید هم با آرامش بیشتری به فکر رفع نقاط ضعف باشد، بعد هم فرصت انتقاد بسیار است. اگر استعفای اجباری در کار بوده، بهتر است با صراحت ناگفته‌ها برای روشن شدن اذهان اعلام شود، در غیر این صورت درست نیست به اصطلاح "دلسوزان" تکواندو در آستانه بازی‌های آسیایی مدال‌های قبلی را مدام یادآوری کنند. آنچه بدست آمد، مربوط به گذشته بود و باید برای آینده تلاش کنیم تا رشته‌های این ۲ سال هم پنبه نشود. تکواندو دیگر برای کره و ایران نیست، این موضوع در المپیک و بعد از آن هم بار‌ها در مسابقات معتبر مختلف به اثبات رسیده است. انتظار می‌رود مربیان ملی کمی رفتار حرفه ای‌تر داشته باشند، شاید برخی مواقع سکوت بلندترین صدا برای اثبات ادعا باشد.