چالش‌ها و ظرفیت‌های سوارکاری در ایران

به گزارش خبرنگار خبرگزاری صداوسیما؛ اسب سواری از جمله ورزش های مورد تاکید اسلام است، خداوند برای فضل و برتری مسلمانان بر کفار، آن ها را امر و تشویق به تجهیز نیرو می کند به طوری که در سوره انفال می فرماید: و شما ای مومنان در مقام مبارزه با آن ها، خود را مهیا کنید و تا آن حد که می توانید از آذوقه و آلات جنگی و اسبان سواری برای تهدید دشمنان خدا و دشمنان خود فراهم سازید.

ورزش های سواره از قدیم با چند رشته مشخص درکشورمان فعال بوده است مهمترین این رشته ها پرش با اسب و اسب دوانی است، البته درساژ و رشته استقامت هم در برخی از استان‌ها فعال بوده است و به این تعداد می توان جشنواره زیبایی اسب هم اضافه کرد.

هم اکنون 400 باشگاه سوارکاری در رشته های مختلف در کشور ثبت شده است و براساس برآوردها بیش از هزار نفر در مسابقات مختلف سراسر کشور فقط در رشته پرش با اسب شرکت می کنند، البته این غیر از حضور چهره های شاخص هنری، ورزشی، سیاسی و اقتصادی در این رشته است که خود نشان از اهمیت این ورزش در میان جامعه ایرانی دارد.

با توجه به گستردگی رشته های سوارکاری و تنوع آن، به نکاتی از این ورزش، بویژه رشته پرش با اسب اشاره می شود.

مسایل اقتصادی همیشه یک مانع پیش روی توسعه ورزش ها بوده است این امر درباره سوارکاری هم صدق می کند به طوریکه با توجه به گران بودن تیره های مختلف اصلاح شده اسب های اروپایی و مناسب نبودن نژادهای بومی برای مسابقات بین المللی، توسعه این رشته سرعت خوبی نداشته است؛ البته این بدان معنی نیست که تیره های بومی اسب کارایی ندارند زیرا همین الان هم مسابقات داخلی متعددی هر ساله برگزار می شود که ویژه اسب نژاد ایرانی است.

ظرفیت های اسب های بومی از جمله نژاد پونی ( اسب های کوتاه قد) شرایط را برای توسعه این ورزش و آشنایی نونهالان و رده های پایه فراهم کرده است البته بهره گرفتن از تحقیقات و پژوهش های مرتبط با علم ژنیک و اصلاح نژاد اسب ها توسط مراکز تحقیقاتی و علمی می تواند در بلندمدت ، نیاز این ورزش حرفه ای را به اسب های مورد نیاز رشته های سوارکاری مرتفع کند به طور مثال اسب تروبرد تولید شده در انگلستان که از معروفیت جهانی برخوردار است حدود 300 سال قبل از رگه خونی اسب ترکمن ایرانی بوده که اصلاح نژاد شده است و هم اینک دانشمندان و مراکز تحقیقاتی برای هر ورزش سوارکاری از جمله پرش ، اسب های خاص همان رشته را تولید می کنند، این راهی است که ما هم برای توسعه این رشته مهم باید طی کنیم.

از انتقال و حمل و نقل اسب ها ، می توان به عنوان مهمترین چالش ورزش حرفه ای سوارکاری در کشور نام برد؛ این چالش در گفتگو با کاظمیان دبیر فدراسیون سوارکاری مشهود است. 

کاظمیان در این رابطه می گوید: به علت نبود امکان انتقال اسب به داخل و یا خارج از کشور، مدت ها از میادین بین المللی دور بودیم و نمی توانستیم در این عرصه ها رقابت داشته باشیم. 

او با اشاره به اینکه پیش از این رجال سیاسی در راس فدراسیون سوارکاری بودند گفت: بعضاً آنها هیچ ارتباطی با سوارکاری و اطلاعات لازم و کافی دراین زمینه نداشتند و حتی به علت مسلط نبودن به زبان انگلیسی از عرصه های بین المللی دور مانده بودیم.

کاظمیان افزود: از 2 سال قبل که یکی از افراد آشنا به این ورزش و با تحصیلات لازم هدایت فدراسیون را برعهده گرفته، فراهم کردن زیرساخت های لازم برای حضور در مسابقات بین المللی با کمک بخش خصوصی در اولویت قرار گرفته است.

او گفت: در این مدت تلاش های زیادی برای موضوع قرنطینه و انتقال اسب های‌مان به خارج از کشور شد و پس از اینکه با قطر ارتباط برقرار کردیم و پروتکل دامپزشکی را هم گرفتیم سه اسب به مسابقات بین المللی قطر انتقال دادیم.

کاظمیان افزود : همچنین حضور سوارکاران آلمانی با اسب های خود در مسابقات بین امللی پرش با اسب در تهران که نخستین بار در تاریخ این رشته بود مقدمات خروج رشته سوارکاری از انزوای بین المللی است.

البته می توان به این اتفاقات خوب، حضور اینگمار دی وس رئیس فدراسیون جهانی سوارکاری در مسابقات بین المللی پرش با اسب تهران و بازدید وی از زیرساخت‌های این رشته اشاره کرد. از دستاوردهای این حضور برای سوارکاری ایران موافقت ضمنی او با برگزاری لیگ در ایران است که در صورت عملی شدن، کمک می کند بجای اینکه نمایندگان ایران در لیگ های سوارکاری کشورهای همسایه مانند جمهوری آذربایجان شرکت کنند، لیگ سوارکاری در ایران برگزار شود تا کشورهای همسایه در آن شرکت کنند که این موضوع از طرفی تسهیل خروج و ورود سوارکاران با اسب هایشان را نیز به دنبال خواهد داشت.

طرح استعدادیابی برای نوجوانان ویژه رشته پرش با اسب، طرح هایی برای جانبازان، طرح هایی با اسب های پونی و همچنین طرح انجام حرکات اکروباتیک روی اسب؛ این طرح ها توسعه سوارکاری را در جامعه ایرانی در بردارد و زمینه ساز سوارکاری حرفه ای و قهرمانی است. البته در بخش قهرمانی با جهش کیفی سوارکاران و خیز بلند آن امروزه مسابقات داخلی در ارتفاع 145 تا 150 سانتیمتر برگزار میشود این درحالی است که پرش از ارتفاع 150 برای سواران ایرانی بیشتر شبیه رویا بوده است. این موفقیت زمانی دوچندان می شود که بدانیم حداکثر ارتفاع پرش در مسابقات بین المللی تراز اول 160 سانتیمتر است؛ امسال هم با رایزنی ها صورت گرفته و ایجاد زیرساخت مناسب حداقل 2 مسابقه بین المللی در رشته پرش با اسب به میزبانی کشورمان برگزار می شود که امیدواریم توفیق سوارکارانی ایرانی در این مسابقات جایگاه انها را در رنکینگ جهانی ارتقا دهد.